Epilog

Jak to ja, grzeczny Riker trafiłem do nieba, gdzie spotkałem Laurę. Nie zmieniła się ani trochę. Stąd obserwuje moją rodzinę, która pozostała na ziemi…

Wiem doskonale, że Ross i Ansel są razem szczęśliwi mimo małych sprzeczek np. o kanapki. Ross w końcu jest wzorowym ojcem, a Ansel nadal kocha Disco.

Caroline i Matty tworzą szczęśliwą parę. Mam nadzieję, że będę mógł zobaczyć ich ślub.

Allison cudownie opiekuje się moim synkiem. Jestem z niej bardzo dumny.

Mama Stormie i tata Mark w końcu żyją spokojnie chociaż czasami lubię ich nieco wystraszyć np. zrzucam tacie w pracy kartki z biurka, a mamie rozsypuję przepisy.

Rocky i Ryry nadal siedzą w czyśćcu razem z Sav i Alexą.

A co do Vanni Latimer… Zrobiła wielką karierę i zapomniała o przelotnej znajomości ze mną.

Natomiast moja pierwsza żona Vanessa jest szczęśliwa z innym mężczyzną. Sam cieszę się ich szczęściem.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witajcie serdecznie!

Dziś, ta długa, zakręcona, pełna Disco historia dobiegła końca.

Jeśli kochacie pasmo 'Tęczowe Czwartki' mam dla Was dobrą wiadomość.

'Tomorrow always happen too soon...' - zakręcona historia o miłości.

A czyjej? Sami zobaczcie!

Dziękuję wszystkim co czytali ten blog, tym co komentowali i go polecali. Jesteście wspaniali!

Do napisania na innych blogach!

Wasza Wiki R5er

(60) 16 - Błąd

„Caroline”

Od śmierci wuja Rikera minął prawie rok. Allison doczekała się swojego dziecka z Rikerem. Oczywiście dostał imiona po tatusiu. Zabrałam właśnie małego Rikera na spacerek, gdy spotkałam Matty’ego.

- Hej. – zawołałam do niego.

- Hej. – podszedł bliżej. – A co to za słodziak? – spytał.

- Mój młodszy kuzyn. Mały Riker Anthony Lynch. – oznajmiłam dumnie.

- A to fajnie. Riker pewnie się cie… - zaczął, ale nie dokończył, bo zobaczył moją minę. – Powiedziałem coś nie tak?

- Riker nie żyje już ponad rok. Wiedział byś to, gdybyś nie zerwał ze mną kontaktu… - odpowiedziałam.

- Popełniłaś swój największy błąd i choć byś bardzo chciała nie naprawisz go mała. Jeden, drugi, trzeci wielki błąd, to co dla mnie miało sens poszło gdzieś na dno… - zaśpiewał.

„Ross”

Dziś znowu posprzeczaliśmy się z Anselem. Jak można obrażać się o to, że ktoś zje Ci kanapkę? Siedziałem w salonie i oglądałem telewizję, gdy do domu wróciła Caroline.

- Przyprowadziłam Matty’ego. Znów jesteśmy razem! – oznajmiła szczęśliwa. – A po za tym przywiozłam małego Rikerka, którego tak bardzo chcieliście znów zobaczyć. – dodała.

- Cieszę się, że do siebie wróciliście. A mam takie pytanie. Czy widzisz tu Ansela?

- Nie.

- To dlaczego powiedziałaś „chcieliście”? – namalowałem w powietrzu niewidzialny cudzysłów.

- Bo chcieliście, a to, że go nie ma nie zmieni tego faktu.

- Jesteś bardzo mądra. – Matty pocałował ją. W tym momencie wrócił Ansel.

- Ross, ja przepraszam. – oznajmił.

- To może my zostawimy Was samych… - Caroline zawróciła z wózkiem i razem z Mattym zniknęła za drzwiami. Ja uśmiechnąłem się do Ansela.

- Wszystko okay. – przytuliłem go. – Zaśpiewasz mi coś?

- Jasne. – odparł i pocałował mnie w usta.

(59) 15 - Pogrzeb

Ross wyszedł ze szpitala trzy dni później, akurat na pogrzeb Rikera. Bardzo rozpacza po stracie brata. Allison także nie trzyma się zbyt dobrze. Całe noce siedzi z Rydel i Stormie w salonie u Lynchów i modli się za Rika oraz płacze.

- Gotowi? – spytał Ansel.

- Tak. – oznajmiła Caroline i razem z Rossem zeszła do auta. Wsiedli i pojechali do Lynchów. Stamtąd zabrali resztę rodziny. Przyjechali na cmentarz. Riker leżał w trumnie na środku kostnicy. Był blady i zimny. Tylko jego grzywka wyglądała tak samo. Na szyi nadal miał łańcuszek z przywieszką R5.

- Żegnaj brat… - powiedział Ross i delikatnie dotknął dłoni Rika. Łzy spływały po jego twarzy. Następna podeszła Rydel.

- Bez Ciebie to już nie będzie ten sam świat, Rik. – nachyliła się nad nim i ucałowała w policzek. Odwróciła się od trumny i wtuliła w Ellingtona. Wtedy rozpłakała się na dobre.

- Mój kochany synek… Nadal nie wierzę, że już Cię z nami nie ma… - Stormie płakała nad trumną.

- On z nami jest. Duchem. – Mark przytulił żonę.

Gdy Riker był złożony w ziemi, wszyscy pojechali na stypę. Siedzieli przy stole i wspominali basistę R5. Wrócili do domu dopiero około 18.

- Jak się pani trzyma? – spytała Allison Stormie.

- Słabo. To był mój najstarszy syn… A Ty kochaniutka?

- Ja też. Ledwo się pobraliśmy, a już go straciłam. Odszedł w naszą noc poślubną…

Tymczasem Caroline położyła się spać, a Ansel postanowił porozmawiać z Rossem. Nienawidził jak jego ukochany był smutny.

- Jak się czujesz Rosser? – spytał czule.

- A jak mam się czuć? – spytał oschle. Ans objął go ramieniem. - Straciłem trójkę rodzeństwa. Została mi tylko siostra… Ale jakoś się trzymam. – odparł i wtulił się jeszcze mocniej.

- Rik był dla Ciebie wzorem, co nie?

- Tak. Był, jest i zawsze będzie. Zawsze mnie pocieszał, zawsze mi doradzał, zawsze mnie wspierał. Mówił takie mądre rzeczy… - wspominał.

(58) 14 - Tragiczny dzień

„Stormie”

Na ślubie Rikera myślałam, że teraz wszystko w końcu się ułoży. Ale tak się nie wydarzyło. To nie koniec tej tragedii. Około 5 nad ranem dostałam telefon od Caroline, że Ross trafił do szpitala. Jak najszybciej zebrałam rodzinę i pojechaliśmy do niego. Porozmawiałam z Rossem chwilę i wyszłam na korytarz. Zobaczyłam tam całą resztę całą zapłakaną i Rydel tulącą do siebie Allison.

- Tylko nie mówicie, że Rik… - nie dokończyłam, a Ryd już pokiwała głową. Usiadłam z drugiej strony Allison i przytuliłam się do niej. Także zaczęłam płakać. Straciłam już trzeciego syna.

- Jak tam Ross? – Allison przerwała ciszę.

- Lepiej. Na szczęście to nic poważnego i wypuszczą go za dwa dni.

- Chociaż jedno zmartwienie z głowy. – westchnęła Rydel i wróciła do płakania po Riku.

„Allison”
Tego samego dnia wybrałam się z Rydel i panią Stormie załatwić pogrzeb dla Rika.

- A na nagrobku proszę zrobić taki wizerunek… - oznajmiła Rydel i podała wydrukowane z Internetu zdjęcie Rikera z basem.

- Dobrze. To będzie dodatkowe 400$. – oznajmił.

Później wybrałyśmy kwiaty na trumnę, załatwiliśmy księdza, mszę, i poduszeczki do trumny.

- Myślę, że spodobałyby się mu te z niebieską oblamówką. – stwierdziła Delly. Może i miała rację, ale mi ciężko było słuchać o Riku.

„Ross”

Leżałem na szpitalnym łóżku i przysypiałem, kiedy do mojego pokoju wszedł Ansel.

- Ross, mam złą wiadomość. – oznajmił z smutną miną.

- Jaką?

- Riker nie żyje.

- Co? Jak to? Jak? – pytałem. Ans usiadł obok mnie i mocno przytulił. – To jest najbardziej smutny i tragiczny dzień mojego życia… - westchnąłem.

(57) 13 - Zawsze coś…

„Ansel”

Między mną a Rossem nie układa się najlepiej. Często się kłócimy. Przed chwilą dowiedziałem się od Caroline, że umawia się z jakąś laską. Czekam teraz na niego, bo musimy poważnie porozmawiać.

- Już jestem. - oznajmił Rosser, który właśnie wszedł do pokoju.

- Nie graj ze mną. Nie baw się. Przestań dłużej zwodzić mnie. Trudno mi jest wyczuć Cię. Mówisz tak potem nie. W końcu weź zdecyduj się. Zawsze coś, zawsze ktoś oj tam oj tam. Zawsze coś... - zaśpiewałem i ze wściekłością pchnąłem Rossa na szafkę. Ten uderzył głową o jej kant. Rozwalił sobie głowę i stracił przytomność. Dopiero gdy zobaczyłem krew dotarło do mnie co zrobiłem. Wezwałem pogotowie, które przyjechało dość szybko. Zabrali Rossa. Ja musiałem zostać i poczekać na Caroline.

„Caroline”

Wróciłam do domu około czwartej. Zobaczyłam zmartwionego Ansela siedzącego na kanapie w salonie.

- Co się stało? – zapytałam.

- Ross trafił do szpitala.

- Co? – była zszokowana.

- Pchnąłem go na szafkę i uderzył się głową o jej kant. Stracił przytomność i trafił do szpitala. Nie wiem co z nim, bo jeszcze tam nie byłem. Czekałem na Ciebie. – nawijał jak katarynka.

- Jedziemy! – krzyknęłam i zadzwoniłam po taksówkę. Przyjechała po 5 minutach. – Szpital w LA, prosimy. – rzuciłam, gdy siedzieliśmy w aucie.

„Ansel”

- Co z Rossem Lynchem? – spytałem panią w recepcji.

- A kim pan dla niego jest? – zapytała.

- Ja jestem jego mężem, a to jego córka. – odparłem.

- Dobrze. – powiedziała i wklepała coś w komputerze. – Jest nieprzytomny, stan stabilny. Znajdziecie go w sali 217.

- Dziękuję. – odpowiedziałem i ruszyłem z Car do odpowiedniej sali.

Młoda została na korytarzu i powiadomiła Stormie. Ja natomiast wszedłem do pokoju. Usiadłem na krześle obok łóżka Rossa i chwyciłem go za rękę. Głaskałem jego dłoń i mówiłem do niego czułym głosem.

- Przepraszam kochanie. Nie chciałem Ci zrobić krzywdy… To był impuls. Ja… Ja… Ja bardzo Cię kocham i wybaczę Ci tę zdradę. – w tym momencie blondyn otworzył oczy i popatrzał na mnie.

- Przepraszam, że Cię zdradziłem… - powiedział słabym głosem. – Chciałem by Caroline miała matkę, ale później uświadomiłem sobie, że jest szczęśliwa w takiej rodzinie jaką ma.

- A Ty jesteś szczęśliwy?

- Tak. I nie chcę tego psuć. – uśmiechnął się delikatnie.

- Kocham Cię Ross. – szepnąłem i pocałowałem go.

- Ja też Cię kocham. – odparł i ponownie złączył nasze usta w pocałunku.

(56) 12 - Ślub Rallison

„Riker”

W końcu nadszedł ten wyczekiwany przeze mnie i Allison dzień. Dzień naszego ślubu. Ceremonia przebiegła bez żadnych przeszkód. Wesele trwało w najlepsze. Szkoda tylko, że nie mogę pić alkoholu… Wszyscy tańczą i świetnie się bawią. Mama Stormie jest szczęśliwa, że ja ~ jej najstarszy syn w końcu ułożyłem sobie życie.

                                                                             

„Ansel”

Na godzinę przed tortem Caroline wyciągnęła mnie na taras.

- Jest coś co powinieneś wiedzieć. – oznajmiła.

- Co takiego?

- Ross ma kochankę. – powiedziała o swoim ojcu po imieniu. – Odebrał mnie kiedyś z nią ze szkoły. Jest to średniego wzrostu brunetka… - opowiadała.

- To ta sama, z którą już kiedyś mnie zdradził.

- Co!? – spytała zdziwiona. – Już kiedyś Cię zdradził? Jak on mógł? – Caroline zrobiła smutną minę.

- Też się zastanawiam jak on mógł… - westchnąłem. – Powiedz Rikowi, że źle się  czułem i pojechałem do domu, dobrze?

- Dobrze. – Car wróciła na salę weselną, a ja wezwałem taksówkę i pojechałem do domu.

„Caroline”

Podeszłam do wujka Rika.

- Ansel źle się czuł i pojechał do domu. – oznajmiłam.

- Sam? Tak przed tortem?

- Tak.

- A co takiego się stało? – spytał wuj.

- Dowiedział się o kochance Rossa.

- Co? Ross ma kochankę?

- Tak, ma.

- Szkoda mi Ansela. To taki fajny chłopak.

- Właśnie.

„Ross”

Opuściłem wesele przed drugą. Caroline została. Mama Stormie obiecała, że młoda dotrze bezpiecznie do domu. Wracałem do domu na pieszo zastanawiając się nad moim związkiem z Anselem. Nie doszedłem jednak do żadnych wniosków.

(55) 11 - Nadal Cię kocham

„Caroline”

Ostatnim czasem zastanawiałam się nad swoim życiem. Straciło sens w dniu rozstania się z Mattym. Posłuchałam Ansela i teraz tego żałuję. Z Lex nie jest tak kolorowo jak powinno. Postanowiłam się z nią rozstać i wrócić do Matty’ego. Podczas jednej z przerw w szkole podeszłam do niej.

- Słuchaj Lex… Jest taka sprawa… - zaczęłam.

- Jaka? – spytała.

- Ja chcę wrócić do Matty’ego. Rozstaniemy się w zgodzie?

- Jasne. – Lex uściskała mnie. – Zawsze wiedziałam, że go kochasz. – odparła ze śmiechem.

„Rydel”
Tydzień po wyrzuceniu mnie z domu, wróciłam tam po swoje rzeczy.

- Rydel, ja przepraszam… Wróć do mnie… - zaczął Ell od czasu kiedy weszłam do domu. – Proszę Delly… Ja nie potrafię bez Ciebie żyć… - błagał na kolanach. – Chcę, żebyś wiedziała, że nadal Cię kocham…

- Och Ell… - westchnęłam. – Oczywiście, że do Ciebie… - Ellowi zaświeciły się oczka. – Nie wrócę. – dokończyłam, a on smutny położył się na podłodze. – To był żarcik. – zaczęłam się śmiać.

- Serio? – spojrzał na mnie.

- Serio. – pomogłam mu wstać i pocałowałam go. – Jesteś dla mnie najważniejszy na świecie.

- A Ty dla mnie. – Ell złączył nasze usta w długim i namiętnym pocałunku.

- To znaczy, że ja i Chris możemy tu wrócić? – spytałam, a Ell przytaknął głową.

„Ellington”

Tego samego popołudnia Rydel i Chris wrócili do domu. Zjedliśmy we trójkę kolację, a później graliśmy w gry na konsoli. Wieczorem, gdy Chris położył się spać, ja i Ryd poszliśmy się seksić do naszej sypialni.

„Caroline”

Następnego dnia po szkole chciałam porozmawiać z Mattym. Zrezygnowałam z tego pomysłu, bo zobaczyłam go obściskującego się z Patty. Jak on mógł!? Zapłakana ruszyłam do samochodu taty. Zatrzymałam się przed pojazdem i zobaczyłam jak ojciec całuje się z jakąś dziewczyną. Bez słowa wsiadłam na tyle siedzenie.

- Możesz jechać tato. – rzuciłam i ponownie zaczęłam płakać.

Pod domem Ross mnie wysadził i pojechał dalej. Ciekawe co to była za kobieta… Na razie nic nie powiem Anselowi.

- Hej. – rzuciłam niemrawo.

- Hej. Co się stało? – spytał.

- Matty… On… Jest… Z… Patty… - mówiłam po słowie, krztusząc się łzami.

- Przykro mi. Chodź się przytul. – oznajmił. Usiadłam obok niego i się wtuliłam.