10 - Niespodzianka

„Ross”

[…] otworzyłem oczy i zobaczyłem… Ansela.

- Witaj kochanie. – uśmiechnął się do mnie. Co on tu robi? Przecież we wtorek jego pogrzeb. Przyjrzałem się mu uważnie. Wygląda jak żywy. – Nie cieszysz się, że mnie widzisz? Moja niespodzianka się  nie udała? – spytał smutny.

- Cieszę, cieszę… Ale jestem zdziwiony, że żyjesz. – wyciągnąłem akt zgonu i pokazałem Elgortowi. – Widzisz?

- Widzę, widzę… - wziął do ręki akt zgonu. – To chyba już nie jest potrzebne? – spytał i nie czekając na odpowiedź podarł. Uśmiechnął się i spojrzał mi w oczy. – Zmieniłeś się… I to strasznie… Schudłeś, posmutniałeś… A do tego twoje oczka straciły ten blask. Ale nie martw się. Wróciłem i się Tobą zajmę. Znów będziesz tym wesołym Rossem. – oznajmił i przytulił mnie do siebie. – Kocham Cię Ross… - szepnął mi do ucha i pocałował w nie.

- Kochanie, może opowiesz mi co się działo po tym jak Cię zabrali z domu do kostnicy? – spytałem.

- Jasne. To było tak… - rozpoczął opowieść w swój typowy sposób. – Zasnąłem w twoich ciepłych ramionach, a obudziłem się w zimnej kostnicy. Ty paskudo! Jak mogłeś mnie tam oddać!? Jak!?

- Lekarz uznał, że nie żyjesz, dlatego Cię oddałem.

- Mniejsza z tym. Tak więc obudziłem się w zimnej kostnicy. Wstałem z trumny i ruszyłem do wyjścia. Po drodze przestraszyłem panią sprzątaczkę i pana grabarza. Gdy dotarłem tutaj wystraszyłem Rydel. Następnie skierowałem się do Ciebie. Bałem się twojej reakcji, ale się przełamałem. Bo w końcu jesteś moim Lynchem, jak to Ci śpiewałem tamtej nocy tuż przed tym jak chciałeś mnie otruć! – wykrzyknął. Przeraziłem się skąd on to wie.

- Kto Ci powiedział, że chciałem Cię otruć?

- Delly. – powiedział ze spokojem. – Czy to prawda?

- Ttt… Tak!

- Dlaczego? Nie kochasz mnie już?

- Kocham… Przepraszam. Byłem głupi… - mówiłem skruszony wcale tak  nie myśląc. – Teraz tego żałuję… - brałem go na litość. Nie chcę by media się o tym dowiedziały.

- Już dobrze Rosser. – cmoknął mnie w policzek. - Nie jestem zły. Po prostu chciałem to wyjaśnić. Między nami wszystko jest okay. – uśmiechnął się do mnie. – Wszystko jest okay. – powtórzył.

- To świetnie, ale teraz muszę zbierać się do pracy. – oznajmiłem i wstałem z łóżka.

Zabrałem kilka rzeczy na przebranie i ruszyłem do łazienki. Szybko się ogarnąłem i zszedłem na śniadanie. Zjadłem dwa omlety i wyszedłem do pracy. Po drodze zastanawiałem się co powiedzieć Laurze. „Sorry Lau, ale Cię rzucam, bo mój mąż wrócił zza grobu.”? Nie to odpada. Nie jest zbyt miłe i delikatne. Nawet się nie zorientowałem kiedy znalazłem się na planie. Lau czekała na mnie przy drzwiach.

 - Dzień dobry kochanie. – cmoknęła mnie w usta.

- Dla kogo dobry, dla tego dobry. – mruknąłem pod nosem i ruszyłem do garderoby. Laura oczywiście za mną.

- Co się dzieje Ross? – spytała.

- Nic takiego. – powiedziałem podniesionym tonem.

- Rozumiem, że twój mąż umarł, ale nie wyładowuj swoich złości na mnie. – mówiła spokojna i opanowana.

- Przepraszam. Po prostu nie radzę sobie z tym wszystkim. Niby umarł, ale żyje. Przyszedł dziś rano.

- To mi niespodzianka. - rzuciła niezainteresowana.

- Tylko tyle mi powiesz? – spytałem. Myślałem, że mi pomoże, a ona jest wobec mnie obojętna!

- A co mam powiedzieć?

- Nie wiem. Np. przykro mi, ale musimy się rozstać?

- Nie musimy Ross. Możemy. Przecież nikt nie zabroni Ci mieć kochanki.

- Nie zabroni, ale to jest nie fair w stosunku do Ansela.

- A co mnie Ansel obchodzi!? – podniosła ton. – I dlaczego ja miałam z Tobą zerwać!? W końcu to Ty masz męża, którego nie doceniasz! To Ty powinieneś ze mną zerwać skoro „musimy”! – namalowała w powietrzu cudzysłów.

- Skoro tak stawiasz sprawę to… - przeciągnąłem. – Zrywam z Tobą! – krzyknąłem i zamknąłem się w swojej garderobie.

To nie miało być tak! Miałem być szczęśliwy u boku pięknej żony, mieć dużą gromadę dzieci… Tworzyć „Raurę” jak to Kevin nazywa… Ale jak zwykle musiałem wszystko skopać. Po co pozwoliłem wtedy Anselowi się do nas dołączyć? Po co tyle wypiłem? I co najważniejsze. Po co dałem zaciągnąć się do Urzędu Stanu Cywilnego!? I dlaczego podpisałem te papiery!? Chwila… Wiem dlaczego. Bo byłem pijany i nie wiedziałem co robię. To wszystko tylko zrujnowało mi życie. Teraz już nigdy nie będę szczęśliwy, bo ją straciłem. Straciłem na zawsze… A po za tym muszę męczyć się z Anselem. Chyba gorszego życia mieć nie mogę.

--------------------------------

Witam Was serdecznie!

Spodziewaliście się, że to Ansel i, że Raura się rozstanie?

A tak po za tym...

Jak Wam mijają wakacje?

Ja wyjeżdżam w sobotę rano nad morze na kilka dni.

Pozdrowionka, udanego wypoczynku i do napisania <3