(52) 8 - Decyzja

„Ross”

Dwa dni po wypuszczeniu Sav ze szpitala pojechałem razem z Anselem i Caroline na pogrzeb Rylanda i Alexy.

- Nie smuć się już… - Ans objął mnie ramieniem.

- Ty nic nie rozumiesz! Nie straciłeś brata! – krzyknąłem na niego i potrząsnąłem nim.

- Idziecie już do kostnicy? – spytała Car.

- Tak. – otarłem twarz z łez i wysiadłem z auta. – Zostajesz? – spytałem.

- Zaraz przyjdę. – odparł Ans.

- Okay. – rzuciłem i razem z córką ruszyłem do kostnicy. Przed budynkiem stali rodzice. Podszedłem do mamy i się przytuliłem. Nie potrzebowaliśmy słów.

„Ansel”

Siedziałem w samochodzie jeszcze pięć minut rozmyślając o mnie i Rossie. Przez ostatnie wydarzenia bardzo się od siebie oddaliliśmy. Spojrzałem na zegarek.

- Pora iść. – powiedziałem sam do siebie. Zamknąłem samochód i ruszyłem do kostnicy. Wszedłem do budynku i zobaczyłem zapłakanego Rossa nad trumną brata. Dopiero teraz dotarło do mnie co on musi przeżywać. Całą ceremonię stałem przy samym wyjściu, z dala od Rossa.

„Caroline”

Po ceremonii pogrzebowej na cmentarzu pojechaliśmy do restauracji na stypę. Wszyscy siedzieli przy stole i jedli w milczeniu. Około 17 było już po wszystkim. Wróciliśmy do domu. Byłam zmęczona więc poszłam do siebie. Położyłam się na łóżku. W pewnym momencie usłyszałam rozmowę taty i Ansela.

- Przepraszam, ale jeśli tak ma wyglądać nasz związek to chyba lepiej jeśli się rozstaniemy. – mówił poważnie Ansel.

- Co Ci nie odpowiada? – pytał się mój ojciec.

- Wszystko.

- Skoro tak, to się wyprowadź! – tata Ross trzasnął drzwiami i po chwili zjawił się w moim pokoju. – Słyszałaś wszystko? – spytał, a ja tylko pokiwałam głową na tak. Tata opadł na łóżko i przytulił się do mnie.

- Przykro mi. – powiedziałam i pocałowałam tatę w policzek.

„Riker”

Wróciłem z Allison do domu. Usiedliśmy do kolacji.

- Przemyślałem sobie wszystko i podjąłem decyzję. – oznajmiłem. – Weźmiemy ślub.

- Serio!? – spytała niedowierzając.

- Serio. – przytuliłem ją.

- Jesteś cudowny. – cmoknęła mnie w policzek.

„Ansel”

Przeanalizowałem wydarzenia z dzisiejszego dnia i doszedłem do wniosku, że źle postąpiłem. Czekałem na Rossa w sypialni chyba do 22.

- W końcu jesteś. – powiedziałem.

- A co? Stęskniłeś się? – pytał oschle.

- I to bardzo.

- Czyli jednak nie chcesz się rozstawać?

- Nie chcę. I przepraszam za swoje dzisiejsze zachowanie…

- Jest okay. – przytulił mnie. – Wszystko jakoś się ułoży.