8 - Kochany Damiano

„Ross”

Laura odprowadziła mnie do domu. Mimo iż, była 15 postanowiłem się zdrzemnąć na kanapie w salonie. Ułożyłem się wygodnie i przymknąłem oczy. Jednak mój spokój nie trwał zbyt długo. Do salonu wbiegła przeszczęśliwa Rydel.

- Pogrzeb już załatwiony. - oznajmiła.

- I dlatego się tak cieszysz? - spytałem.

- Nie dlatego.

- To dlaczego się cieszysz?

- Ell zaproponował mi wyjazd. Oczywiście zgodziłam się.

- Gdzie jedziecie?

- Mamy zamiar pojechać nad morze, w góry, na wieś i nad jezioro... - rozmarzyła się.

- Kiedy wyjeżdżacie?

- Po pogrzebie Ansela, czyli w środę.

- Aha. - mruknąłem i obróciłem się tyłem do siostry. Chciałem spać.

- Rossy... - szturchnęła mnie Rydel. - Chcesz deserek?

- Tak.

- To chodź ze mną do kuchni.

Niechętnie wstałem z kanapy i ruszyłem za Delly do kuchni. Jednak nie pośpię sobie w dzień.

„Laura”

Myślałam nad tym co powiedział mi Ross. Cały czas miałam w głowie jego słowa... Ja go otrułem Lau... I to z miłości do Ciebie...

Jak tylko o tym myślę czuje ogromny strach, że stracę Rossa, że będzie on w więzieniu... Ta perspektywa mnie przeraża.

- Laura kolacja! - usłyszałam wołanie mamy z kuchni. Spojrzałam na zegar. Tyle czasu zeszło mi na myśleniu o Rossie i naszej wspólnej przyszłości.

- Lau dlaczego nie idziesz na kolację? - spytała Vanessa, która stała w drzwiach.

- Po prostu się zamyśliłam. Już idę. - wstałam z łóżka i zeszłam z siostrą do kuchni.

Całą kolację milczałam. Patrzałam tępo w talerz i skubałam bułkę. Prawdę mówiąc byłam głodna, tylko przez tą całą sytuację z Rossem nie byłam w stanie wykonywać nawet codziennych i najprostszych czynności.

- Laura, córuś. Co się dzieje? – spytała troskliwie mama.

- Nic… - skłamałam. Przecież nie mogę jej powiedzieć prawdy, bo nie dość, że zakazałaby mi spotykać się z Rossem to jeszcze doniosłaby na niego i siedziałby samotny w więzieniu. A ja tego nie chcę.

- Laura, nas nie okłamiesz… - do rozmowy wtrącił się ojciec. Damiano jak zwykle wszystko musi wiedzieć i nigdy nie da się do okłamać.

- Siostra… - Van szturchnęła mnie w bok. – Nie bądź taka tajemnicza i zamknięta w sobie. Powiedz, co się dzieje… - nalegała.

- Nie mogę! – krzyknęłam i wstałam od stołu.

- Lauro Marie Marano! – mój ojciec podniósł ton głosu. – Siadaj z powrotem do stołu! – nakazał, a że jemu nie można się sprzeciwiać, posłusznie zrobiłam to co mi kazał. – Mów co się dzieje. – powiedział już łagodniej.

- Nic się nie dzieje!

- To na pewno jest wina Rossa! – wypaliła Vanessa. – Był tu dziś i…

- Van przestań. To nie jego wina.

- To dlaczego nic nie jesz tylko siedzisz zamyślona, smutna? – mówiła spokojnie. Ona jedyna szczerze się o mnie martwi.

- Po prostu zamyśliłam się o nowej piosence, którą mam napisać do serialu… - powiedziałam to co pierwsze przyszło mi na myśl. Ugh… Jak ja nie cierpię kłamać.

- A napisałaś już coś kotuś? – spytał ojciec naśladując Rossa. On naprawdę polubił Rossa, dlatego tym bardziej nie mogę im powiedzieć prawdy. Mój ojciec chyba by się załamał…

- Jeszcze nie… Myślę i myślę, ale coś mi nie idzie. – tym razem nie skłamałam.

- Może Ross Ci pomoże? – zaproponowała mama Ellen.

- Wątpię. Jest teraz bardzo zajęty. Po za tym ma jakieś problemy osobiste…

- Szkoda. Z chęcią bym się z nim zobaczył… Pogadał… - tata Damiano posmutniał. – Ross to naprawdę fajny chłopak.

- Wiem o tym. Myślisz, że dlaczego się z nim… - nie dokończyłam, gdyż zadzwonił mój telefon. – Przepraszam na chwilę. – wyszłam z kuchni i odebrałam połączenie od Rydel. Pochwaliła się, że wyjeżdżają z Ellem na wycieczkę. Gdy skończyłam wysłuchiwać Ryd oznajmiłam jej, że jem kolację. Wróciłam do kuchni. – Na czym to ja skończyłam?

- Rozmawialiśmy o Rossie. Nie dokończyłaś zdania. Zaczęłaś mówić tak… - zacytowała mnie.

- A tak. Myślicie, że dlaczego się z nim umawiam?

- Chyba chciałaś powiedzieć: Dlaczego się z nim przespałam? – Van oczywiście musi wszystko wszystkim powiedzieć. To jest dobry przykład osoby, która nie umie trzymać języka za zębami.

- Że co robiłaś!? – ojciec udawał, że nie dosłyszał, ale słyszał dokładnie.

- Ona się sek… - zaczęła Vanessa.

- Cicho Van! – przerwałam siostrze.

- Nie będziesz mnie uciszać Laura! I tak kiedyś by się to wydało! – wrzeszczała na mnie. – Tak tato. Laura seksiła się z Rossem! – tym razem zwróciła się do ojca.

- Laura czy to prawda? – spytał.

- Ttt… Ta… - nie potrafiłam się wysłowić. - Tak! – krzyknęłam wreszcie.

- Laura! Nawet nie wiesz jak się cieszę, że jest coś pomiędzy Tobą a Rossem! – ucieszył się, ale musiałam mu popsuć humor.

- Nic między nami nie ma. – oznajmiłam stanowczo.

- Dlaczego?

- Mogę ci zaufać? Mogę mieć pewność, że go nie znienawidzisz?

- Jasne kotuś…

- Nic między mną a Rossem nie ma, gdyż on ma… - tu głos mi się załamał. Nie potrafiłam skończyć zdania.

- Co ma Laura?

- On ma męża! – krzyknęłam i wtuliłam się w tatę. Najpierw po moim policzku zaczęły spływać pojedyncze łzy, a następnie całe rzeki łez. Tatuś Damiano uspokajał mnie. Głaskał po plecach, pocieszał, tulił… Wątpię by jakikolwiek inny ojciec był aż tak opanowany w takiej sytuacji… Dlatego cieszę się, że mam takiego tatę. Teraz jestem pewna, że nie chciałabym innego.

---------------------------

Hejka!

Jak Wam mija czas do wakacji? A Tobie Rikeroholic na praktykach? 

Wiecie jak się pisze poprawnie ortograficznie nazwę dużego torbacza z Australii (na zdjęciu)?

Bo jeden z moich kolegów z klasy nie wie ;) To ja nie wiem jak on ukończył podstawówkę ;)

Pozdrowionka i do napisania <3